W trakcie spotkań z psychologiem dzieci nabywają umiejętności rozpoznawania swoich stanów wewnętrznych, nazywania ich, radzenia sobie z własnymi uczuciami, nawiązywania kontaktów społecznych oraz rozwijają umiejętności poznawcze adekwatnie do swojego wieku. Zajęcia są drogą przez zabawę do samoświadomości dziecka. Osoba prowadząca: mgr Weronika Czapka, mgr Natalia Czerwińska

Metoda W. Sherborne opiera się na ruchu , który jest naturalnym i niezbędnym czynnikiem w życiu każdej istoty. Towarzyszy człowiekowi od narodzin aż do śmierci, charakteryzując się różnymi formami aktywności- od spontanicznej zabawy, poprzez aktywny wypoczynek aż do codziennej pracy. Dzięki niemu człowiek może wyrażać swoje emocje, nawiązywać kontakty interpersonalne czy też co najważniejsze - porozumiewać się. Weronika Sherborne bazując na stwierdzeniu, że rozwój ruchowy jest podstawą rozwoju poznawczego, emocjonalnego i społecznego wypracowała w latach 60 Metodę Ruchu Rozwijającego mającą zastosowanie zarówno we wspomaganiu prawidłowego rozwoju dzieci jak i korygowaniu jego zaburzeń. Metoda ta stosowana powszechnie także dzisiaj wywodzi się z naturalnych potrzeb dziecka, które zaspokajane są w kontakcie z osobą dorosłą podczas zabaw i aktywności ruchowych. Proponowany system ćwiczeń poprzez swoją naturalność realizowany jest w atmosferze zabawy dzięki czemu rozwija w dziecku aktywność, spontaniczność, zainteresowanie otoczeniem, daje mu możliwość przeżycia radości i dzielenia jej z innymi. Osoba prowadząca: mgr Aleksandra Jakubczak

Terapia ręki polega na usprawnianiu małej motoryki, czyli precyzyjnych ruchów rąk, dłoni i palców. Terapia ręki to również dostarczanie wrażeń dotykowych, które umożliwiają poznawanie różnych kształtów, struktur, materiałów oraz nabywanie umiejętności ich rozróżniania. Głównym celem terapii ręki jest osiągnięcie samodzielności w zakresie podstawowych czynności życia codziennego. Do innych celów terapii ręki należą: poprawa umiejętności chwytu, wypracowanie zdolności skupienia uwagi i patrzenia, wzmacnianie koncentracji, poprawa koordynacji wzrokowo-ruchowej, przekraczanie linii środka ciała. Osoba prowadząca: mgr Anna Krzyszczak

Zajęcia logopedyczne prowadzone zarówno w grupie jak i indywidualnie mają na celu usprawnić narządy artykulacyjne, zredukować wady wymowy jak również usprawnić komunikację. Po dokonaniu szczegółowych obserwacji tworzona jest diagnoza, a następnie program terapii logopedycznej dostosowany do indywidualnych potrzeb każdego dziecka. Osoba prowadząca: mgr Oliwia Dubowik

Celem terapii komunikacji jest rozwijanie zachowań werbalnych (mowa) i pozawerbalnych (np. gesty), które będą wykorzystywane w codziennym komunikowaniu się dziecka z otoczeniem. Dotyczy to zarówno komunikowania podstawowych potrzeb, jak również zgłaszania własnych preferencji, a w dalszym etapie rozwijanie takich umiejętności jak chwalenie się, dzielenie się spostrzeżeniami, opowiadanie, zadawanie pytań, dialog. Podczas spotkań terapeutycznych wykorzystywane są techniki i metody z zakresu alternatywnej i wspomagającej komunikacji (AAC) jak również różnego rodzaju wizualizacje, dzięki którym dziecko może uzmysłowić sobie strukturę wypowiedzi, sposób dokonywania wyboru, mechanizm zadawania pytań, czy sposób efektywnego zgłaszania potrzeb. Oddziaływania terapeutyczne poprzedzone są diagnozą umiejętności dziecka (obserwacja, rozmowa z rodzicami) oraz, w razie potrzeby, wzbogacone o ćwiczenia rozwijające umiejętności z zakresu Teorii Umysłu. Osoba prowadząca: mgr Ewa Kalbarczyk

Jest to sposób komunikacji osób niesłyszących. Należy wspomnieć, że ta forma komunikacji ma wymiar wizualno – przestrzenny. Każdy język migowy opiera się na swoim własnym słownictwie oraz systemie gramatycznym. Na zasób pojęć migowych składają się znaki ideograficzne (zwane migami), które czasem są odpowiednikiem krótkich zwrotów w języku mówionym. Uzupełnieniem systemu znaków są tzw. znaki daktylograficzne: alfabet palcowy, znaki przyporządkowane znakom interpunkcyjnym, liczebnikom głównym i porządkowym czy ułamkom. W Polsce wyróżniamy dwa główne systemy komunikacji opartej na języku migowym, są to:
PJM (Polski Język Migowy) - Miga się bez użycia głosu, ruszając bezdźwiękowo wargę, co w dużym stopniu pozwala odbiorcy odczytywać mowę. PJM jest językiem całkowicie odrębnym od języka polskiego, Ma zupełnie inną strukturę gramatyczną niż w języku polskim. Składa się z kilku bardzo istotnych elementów: mimiki, gestów czy znaków kulturowych.

SJM (System Językowo – Migowy) - to system łączący język mówiony ze znakami migowymi. Polega na przekazywaniu tego samego tekstu zarówno w języku mówionym jak i miganym, z dokładnością „co do litery. mgr Oliwia Dubowik